Σαν λάτρης της ποίησης του Νίκου Καββαδία, βρίσκω πάντα κάτι ασυνήθιστα νοσταλγικό (χωρίς να έχω κάποιο βίωμα το οποίο νοσταλγώ) στα μικρά ναυπηγεία, εκεί που καταλήγουν όχι τα tankers, αλλά τα μικρότερα σκάφη, συνήθως αλιευτικά, προκειμένου να συντηρηθεί το σκαρί τους.
Ένα τέτοιο ναυπηγείο βρίσκεται κοντά στο πατρικό μου σπίτι στην Πάτρα και είναι υπαίθριο. Μπορείς να περπατήσεις ανάμεσα σε σκάφη που φέρουν στην καρίνα τους εμφανώς τα σημάδια της θάλασσας, την καταπόνηση από το υγρό στοιχείο. Από την σκουριά ως και το αλάτι, το ξύλο και η λαμαρίνα αυτών των σκαφών έχουν ταλαιπωρηθεί σε τέτοιο βαθμό που να αποτελούν πειστήρια πως τα πλοία αυτά όντως όργωσαν τις θάλασσες. Για την ακρίβεια, την θάλασσα γιατί πολλά από αυτά τα σκάφη δεν ξέφυγαν ποτέ από τις δίνες του Ιονίου, ή ακόμα και του ίδιου του Πατραϊκού κόλπου.
Πριν κάποια χρόνια ένας γυμναστής μου είχε πει πως το καλύτερο γυμναστήριο είναι αυτό που είναι πιο κοντά στο σπίτι σου. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει, τουλάχιστον κάποιες φορές, και με την φωτογραφία. Τα καλύτερα κλικ γίνονται within walking distance από τον καναπέ σου. Ενδεχομένως και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Ένα λοιπόν πρωινό του Μαρτίου του 2019, ζώθηκα την Nikon d5600 και έναν φακό των 35 mm και πραγματοποίησα μία επίσκεψη στο υπαίθριο ναυπηγείο. Δεν έκανα πολλά κλικ. Κυρίως εστίασα στα καταπονημένα σκαριά και δη στις προπέλες. Ίσως και να εστίασα σε αυτές καθώς άκουγα την Εσμεράλδα του Νίκου Καββαδία σε εκτέλεση Μίλτου Πασχαλίδη να λέει «Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω σε προδίνω». Γενικά, ακούω σχεδόν πάντα μουσική όταν φωτογραφίζω.
Ιδού τα φωτογραφικά αποτελέσματα:
Copyright © Anastasis Kardamakis 2020