Ένας βασικός κανόνας στην κλασική φωτογραφία πορτραίτου είναι πως πρέπει να βρίσκεσαι στο ίδιο ύψος με το πρόσωπο που φωτογραφίζεις. Αν έχεις ένα ψηλό μοντέλο, πρέπει και εσύ να ψηλώσεις. Αν θες να φωτογραφίσεις την χώρα της Σερίφου που είναι χτισμένη σε υψόμετρο, πρέπει και εσύ να <<αυξήσεις>> το ύψος σου από την επιφάνεια της θάλασσας. Ή να πάρεις ένα drone. Επέλεξα να κάνω το πρώτο.
Για την ακρίβεια, η φωτογράφιση της χώρας δεν ήταν αυτοσκοπός και εν τέλει δεν ήταν και το μόνο φωτογραφικό μου θέμα. Όλα ξεκίνησαν μετά από ένα καλαμάρι και μία μακαρονάδα θαλασσινών με τον φίλο Γιάννη (θα δείτε την πλάτη του σε κάποιες φωτογραφίες) οπότε και άρχισαν διμερείς διαπραγματεύσεις για το τι να κάναμε το απόγευμα χωρίς να επιλέξουμε την καθιερωμένη επίσκεψη σε μία παραλία (btw η Σέριφος έχει πάνω από 100 νομίζω).
Έτσι, ανέσυρα ένα καρέ της φωτογραφικής μου μνήμης και συγκεκριμένα έναν χάρτη στα ΚΤΕΛ Σερίφου με προτεινόμενες πεζοπορίες. Για καλή μας τύχη, βρισκόταν και στην memory card του κινητού μου. Καθώς ούτε εγώ ούτε και ο Γιάννης είμαστε seasoned πεζοπόροι διαλέξαμε μία ήπια για τις αντοχές μας διαδρομή, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είχε και μονοπάτι. Το βραχώδες αυτό μονοπάτι θα μας ανέβαζε στα 600 μέτρα υψόμετρο, παράλληλα σε έναν γκρεμό, (ήταν απολύτως ασφαλές πάντως λόγω του φάρδους του), με τελικό προορισμό ένα μικρό εκκλησάκι, αυτό του Αγίου Γεωργίου.
Εφοδιαστήκαμε με κάμερα, μακριά παντελόνια και άφθονο νερό και γύρω στις 2 ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα αρχίσαμε την ανάβαση. Το τοπίο ήταν το αναμενόμενο για ένα κυκλαδίτικο νησί (εξαιρείται η Άνδρος). Βράχια. Πολλά βράχια, ξερά χόρτα, αγκάθια και ουρανός χωρίς σύννεφα. Από άποψη φωτογραφίας τοπίου, πολύ dull. Αλλά, όπως έχω γράψει πολλάκις, we shoot to the conditions και απολαμβάνουμε μία δραστηριότητα στην φύση με έναν καλό φίλο.
Η ανάβαση ήταν πράγματι κουραστική, αλλά δεν βιαζόμασταν. Η σκέψη δε ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον άλλη μία ώρα για την κατάβαση δεν μας πτοούσε, αναλογιζόμενοι πως μετά το cardio στο βουνό μας περίμεναν εκλεκτά εδέσματα σεριφιώτικης κουζίνας και ποτάκια στην πλατεία της χώρας ή ακόμα καλύτερα σε μία δροσερή βεράντα με θέα το φεγγαρόλουστο Αιγαίο και τα φώτα της βόρειας Σίφνου.
Κυνηγώντας το τελευταίο φως της ημέρας, που έντυνε τις κορυφές των βράχων. Κατά την μυθολογία, η Σέριφος ήταν το νησί των Κυκλώπων, οπότε εξηγούνται και οι πελώριοι γεωλογικοί σχηματισμοί του.
Φτάσαμε στην κορυφή. Εντάξει, όχι και του Ολύμπου, αλλά σίγουρα κάπου ψηλά, ενώ ο ήλιος έδυε. Σε ένα μικρό οροπέδιο βρίσκονταν η λιτή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, ανεμοδαρμένα φυτά, μία υπέροχη θέα στο Αιγαίο και κάτι βράχια που μου θύμιζαν ένα μικρό Stoneheage.
Αφού ξεκουραστήκαμε, αδειάσαμε τα μπουκάλια νερού μας, βγάλαμε νέες φώτο προφιλ και insta stories, πήραμε τον δρόμο της κατάβασης, ενόσω το Αιγαίο ντυνόταν με ένα ελαφρύ ροζ χρώμα. Επιστρέψαμε στην χώρα ενώ είχε ήδη νυχτώσει, αλλά ήταν ειλικρινά μία υπέροχη πεζοπορία. Προσωπικά, λατρεύω τις Κυκλάδες και δραστηριότητες σαν και αυτή με ευχαριστούν 100 φορές περισσότερο από μία ολονυχτία σε club της παριανής Νάουσας.
Να ευχαριστήσω και τον φίλο μου τον Γιάννη για το ποζάρισμα στις φωτογραφίες και την παρέα του φυσικά.
Πολύ ωραία θέα από ψηλά!