Η Λισαβόνα λοιπόν έχει ακόμα τραμ. Και όταν λέω τραμ, εννοώ πολλά τραμ. Ακόμα περισσότερο, μιλάω για αυτά τα ξύλινα, μικρά 1920s – style κίτρινα βαγονέτα που μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από κάποια σκηνή Belle Époque ταινίας. Όπως ήδη καταλάβατε, το θέτω βέβαια ρητώς για λόγους σαφήνειας, δεν έχουν καμία σχέση με τον μοντέρνο, πλην όμως, κατά την γνώμη μου, αρκετά δυσλειτουργικό, συρμό τραμ που συνδέει το Σύνταγμα με την Γλυφάδα στην Αθήνα. Αντιθέτως, νομίζω πως μοιάζουν περισσότερο με αυτά που διασχίζουν την λεωφόρο Istiklal στην Κωνσταντινούπολη ή αυτά που βλέπετε σε φωτογραφίες από το San Francisco.
Τα πορτογαλικά τραμς ανεβοκατεβαίνουν αγκομαχώντας τους λόφους της Λισαβόνας μεταφέροντας ντόπιους, αλλά και στίφη τουριστών, καθώς έχουν πλέον αναχθεί σε σύμβολο της πορτογαλικής πρωτεύουσας. Υπάρχει όμως ένα elétrico (το τραμ στα πορτογαλικά) που είναι πιο διάσημο από τα αδέρφια του: αυτό που διασχίζει μία μοναδική οδό, λίγων μονάχα μέτρων, το Ascensor (ή Elevador) da Bica
Η γραμμή ξεκίνησε να λειτουργεί τον 19ο αιώνα και επί της ουσίας συνδέει δύο παράλληλους δρόμους, αυτόν του São Paulo (μην ξεχνάτε πως η Βραζιλία ήταν πορτογαλική αποικία) και αυτόν του Loreto. Κατά την κάθοδο (αλλά και την άνοδο) της κατηφορικής (ή ανηφορικής) οδού, το ηλεκτροκίνητο βαγόνι διασχίζει έναν από τους ομορφότερους οικισμούς της γειτονιάς της Misericórdia (δύσκολο βέβαια να το γράψω αυτό, επειδή η Λισαβόνα έχει πλειάδα γειτονιών ιδιαίτερου χρώματος και απίστευτης αρχιτεκτονικής)
Η Ανακάλυψη
Εγώ ανακάλυψα το Ascensor da Bica από σπόντα. Πιο συγκεκριμένα, ακολουθούσα την προσφιλή μου τακτική κατά την τουριστική εξερεύνηση μιας πόλης, ήτοι: αποφυγή (τουλάχιστον στις ώρες αιχμής) των “landmarks”, κλείσιμο google maps και περπάτημα προς μέρη όπου ακούς περισσότερα πορτογαλικά παρά αγγλικά.
Ειρήσθω εν παρόδω, όποια χώρα και αν επισκέπτεστε, μάθετε από πριν λίγες βασικές φράσεις της τοπικής γλώσσας. Το χαμόγελο των ντόπιων όταν τους ευχαριστείς στην γλώσσα τους είναι ανεκτίμητο.
Καθόσον διαπίστωσα, στην Bica συρρέουν συντεταγμένα τουρίστες προκειμένου, είτε να επιβιβαστούν οι ίδιοι στο τραμ, είτε να το φωτογραφίσουν διερχόμενο ανά 15 λεπτά της ώρας. Επομένως, εντασσόμενος στην δεύτερη κατηγορία, στήθηκα και εγώ με το δάκτυλο στο shutter button της κάμερας.
Οι λήψεις
Disclaimer: οι φωτογραφίες που τράβηξα (πλην μίας) δεν μου αρέσουν και τόσο. Πολύς κόσμος, αρκετά κοντινές, όχι πρωτότυπες γωνιές λήψης και ίσως η απουσία ενός απαλού απογευματινού φωτός έκαναν τα συγκεκριμένα κλικς λιγότερο ενδιαφέροντα. Σίγουρα όμως παρουσιάζουν ένα ταξιδιωτικό ενδιαφέρον, εξ’ ου και τις μοιράζομαι μαζί σας.
Όπως έχω γράψει και σε ένα ακόμα άρθρο για την Λισαβόνα, ελπίζω να μου δοθεί ξανά η ευκαιρία να φωτογραφίσω το Ascensor da Bica όπως ακριβώς επιθυμώ.
Copyright © Anastasis Kardamakis 2020