Αλλά δεν με τραβάς σε καμπαρέ υγρό, όπως γράφει στη «Ρόζα» ο Αλκαίος (και τραγουδά καθηλωτικά ο μεγάλος Μητροπάνος).
Τουναντίον, έσυρα τον εαυτό μου σε μία μικρή παραλία κοντά στη Μαρίνα της Πάτρας, προκειμένου να απαθανατίσω αυτό που διαισθανόμουν ότι θα μου έδινε μία καλή φωτογραφία. Μάλλον όμως ξεκίνησα λίγο ανορθόδοξα αυτό το φωτογραφικό αφιέρωμα, οπότε ας θέσω τα γεγονότα σε μία ιστορική σειρά.
Η «φωτοτσάρκα»
Επέλεξα να έχω μία εξεταστική extra large που απαιτούσε αρκετό διάβασμα. Συνέπεια τούτου ήταν πως είχα να βγω «φωτοτσάρκα» (δίκης μου επινόησης η λέξη, σύνθετη από το «φωτογραφία» και το «τσάρκα») από τις 22 Μαΐου. Μετά από δύο μήνες και κάτι ημέρες, ξεσκόνισα φακούς, φόρτισα μπαταρίες και βγήκα να φωτογραφίσω (για εκατοστή φορά) το, ομολογουμένως υπό μερική σήψη, ένεκα εγκατάλειψης, θαλάσσιο μέτωπο της Πάτρας.
Φως και Σκοτάδι
Οι μετεωρολογικοί οιωνοί προμήνυαν καλό φως. Και τούτο διότι τα δελτία καιρού προέβλεπαν βροχές και καταιγίδες σε Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα. “Post tenebras, lux” (μετά το σκοτάδι, φως) έλεγαν ως απόφθεγμα οι Ρωμαίοι, αλλά ίσως και να παρέβλεψαν πως το σκοτάδι των σύννεφων ενός καλοκαιρινού μπουρινιού μπορεί να συνυπάρξει με το φως. Πολλώ δε μάλλον με ένα απαλό, πορτοκαλί lux.
Αυτή η σύζευξη σκοταδιού και φωτός μου χάρισε μερικά κλικ που ήταν ό,τι πρέπει για μία επάνοδο στη φωτογραφία μετά την δίμηνη απουσία. Ιδού λοιπόν οι εν λόγω φωτογραφίες. Για τους geeks που ίσως διαβάζουν, όλες οι λήψεις έγιναν με την Nikon d5600 και τον φακό AF-P DX Nikkor 10-20mm f/4.5-5.6G VR. Έλαβε χώρα και κατοπινή επεξεργασία στο Lightroom.
Copyright © Anastasis Kardamakis 2020