Την προπροηγούμενη Παρασκευή και ενώ η Πάτρα, στην οποία βρισκόμουν, ήταν σε πλήρες mood καρναβαλιού, με έπιασε μία τάση φυγής. Έπεισα λοιπόν και την κινητήριο δύναμη της φυγής, τον πατέρα μου, να πιάσουμε τα όρη και τους διαλυμένους δρόμους, aka Αιγαίο πέλαγος των λακκουβών, με σκοπό να περάσουμε 24 ώρες στο χωριό της μητέρας μου (και να κάνουμε καμία εκδρομή ). Έτσι, το Σάββατο το απόγευμα θα ήμασταν πίσω προκειμένου να αρχίσω την πόση μαυροδάφνης, συνοδεία Αθηναίων φίλων, στο πατρινό καρναβάλι για πάντα.

Σχεδόν 24 ώρες λοιπόν στην κατάψυξη της ορεινής Αχαΐας και της ορεινής Αρκαδίας. Το χωριό μου ονομάζεται Δάφνη, προτιμώ βέβαια το πιό επιβλητικό αρβανίτικο όνομα Στρέζοβα, και βρίσκεται στην επαρχία των Καλαβρύτων. Από εκεί λοιπόν, εκδράμαμε μετά του πατρός στη γύρω περιοχή, όπου με την βοήθεια ενός τρίποδου, UV filter για την προστασία του φακού από το φως του καταμεσήμερου και της αγαπημένης μου Olympus, έκανα τα παρθενικά μου βήματα στην φωτογραφία τοπίου. Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια, αγαπητοί φίλοι, οπότε without further ado ας περάσουμε στις φωτογραφίες. Να προσθέσω μονάχα πως οι φωτογραφίες έχουν υποστεί επεξεργασία στο Adobe Lightroom.

Παρασκευή 16/02/2018, αρχή οδοιπορικού: Ο ήλιος αρχίζει να δύει και οι δρόμοι στο Πανόπουλο Ηλείας ερημώνουν (από εκεί η φωτογραφία της ασφάλτου)

Το δειλινό στα βουνά δίνει πάντα ωραία χρώματα. Ένα μοναχικό δέντρο στην άκρη ενός λόφου, κοντά στη Λάμπεια Ηλείας

Στο χωριό μου έφτασα βράδυ, οπότε επιχείρησα να βγάλω τον καθαρό νυχτερινό ουρανό. Στη δεύτερη φωτογραφία, οι συνεχόμενες κόκκινες τελείες στα δεξιά είναι τα beacon lights (ναι, εν προκειμένω είχε και στο χωριό μου τέτοια) ενός Boeing 787 της Kenya Airways που από το Λονδίνο πήγαινε στο Ναϊρόμπι.

Μία καινούρια ημέρα, Σάββατο 17/02/2018 ξημέρωσε στην τροπική Στρέζοβα, με 4 βαθμούς και μία ομίχλη, την οποία αποθανάτισα λόγω πρωϊνού ξυπνήματος στις 7:30. Στο βάθος, τα αρκαδικά βουνά.

Ο οδηγός και μπαμπάς τσεκάρει τους χάρτες του προ της αναχώρησης προς την Βυτίνα

Ένα εγκαταλελειμένο σανατόριο έξω από την Αρκαδία. Έως και την δεκαετία του 1950, σε αυτούς τους γκρεμισμένος τοίχους κατοικούσαν λεπροί και φυματικοί.

Τα χιονισμένα βουνά γύρω από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας, το χωριό της μητέρας του Γέρου του Μωριά, μαζί με ένα συμπαθέστατο σκύλο στην πλατεία του χωριού.

Η θέα από τα Μαγούλιανα Αρκαδίας, το ψηλότερο χωριό της Πελοποννήσου στα 1365 μέτρα υψόμετρο.

Και κατά την επιστροφή στην καρναβαλίζουσα Πάτρα, ηλιοβασίλεμα με φόντο τον Ερύμανθο και το στοιχειωμένο δάσος στο Πανόπουλο Ηλείας

Φωτογραφίες – κείμενο: Αναστάσης Καρδαμάκης

“Everything looks better from 36,000 feet” σύμφωνα με ένα δημοφιλές ρητό στην κοινότητα των οπαδών της πολιτικής αεροπορίας (και φυσικά συμφωνώ απόλυτα). Με αυτό λοιπόν κατά νου, σε αυτό το άρθρο δεν σας καλώ να διαβάσετε, αλλά να δείτε. Θα δείτε αεροφωτογραφίες, καλύτερα καρέ καρέ στιγμιότυπα, της πτήσης από την κρύα Ζυρίχη στην συννεφιασμένη, μα ηλιόλουστη Αθήνα. Όλες έχουν τραβηχτεί από τον υποφαινόμενο, έναν ταπεινό επιβάτη της πτήσης LX 1838 της Swiss Airlines το απόγευμα της 17ης Δεκεμβρίου 2017. Καθόμουν στις μπροστινές θέσεις ενός Airbus a321 της εταιρείας και οποτε έβλεπα από το παράθυρο κάτι ενδιαφέρον, απλώς πατούσα το κλικ της κάμεράς μου.

Το κλικ αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο. Ειδικά για ορισμένες φωτογραφίες πάνω από την Ελλάδα ζητώ συγγνώμη που είναι κουνημένες, αλλά κατά την κάθοδο πάνω από τη Θεσσαλία έως και το “Ελευθέριος Βενιζέλος” υπήρχαν αναταράξεις λόγω ισχυρών ανέμων που δυσχαίρεναν τη σταθερότητα. Να πω επίσης ότι όλες οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί με την Olympus EPM 2 με φακό M. Zuiko 40-150 mm και κάποιες εκ αυτών έχουν υποστεί επεξεργασία στο πρόγραμμα Lightroom. Τέλος, να σας ενημερώσω από τον θάλαμο διακυβέρνησης ότι η πορεία μας ήταν πάνω από τις ελβετικές Άλπεις, την Ανδριατική θάλασσα, τις δαλματικές ακτές, τον αλβανικό εναέριο χώρο, την δυτική Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την βορειανατολική Αττική. Η προσγείωση ήταν στον διάδρομο 21L (21 αριστερά) του Ελευθέριος Βενιζέλος. Fasten your seatbelts λοιπόν και καλή θέαση!

Ενα προάστιο της Ζυρίχης, αμέσως μετά την απογείωση από τον διάδρομο 16 του αεροδρομίου της πόλης

Ελβετική ύπαιθρος κατά την άνοδο του a321 στα 36.000 πόδια

Μόλις βγήκε το αεροσκάφος από πυκνά σύννεφα και η άκρη το φτερού αντικρίζει τις αχτίδες του ήλιου. Πλέον, βρισκόμαστε στα 36.000 πόδια

Ευτυχώς, μετά από λίγο τα σύννεφα αραίωσαν και από κάτω αποκαλύφτηκαν οι Άλπεις…

Δυστυχώς, η χαρά του καθαρού ουρανού δεν κράτησε πολύ. Από τον ιταλικό εναέριο χώρο έως σχεδόν και την Αλβανία είχαμε πάλι σύννεφα. Έψαχνα και εγώ να βρω το Dubrovnik της Κροατίας, αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν αυτό:

Και φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι της πτήσης, πάνω από την Ελλάδα. Το αεροσκάφος ξεκίνησε κάθοδο μέσα από σύννεφα βροχής και πάνω από την ανατολική Θεσσαλία είδα και ουράνια τόξα. Ταυτόχρονα, άρχισαν και οι αναταράξεις, αλλά το a321 συνέχιζε ακάθεκτο:

Πάνω από την Ραφίνα και λίγα μόλις μίλια από τις ακτές της νότιας Εύβοιας, άρχισε να δύει και ο ήλιος. Τααυτόχρονα, το a321 ευθυγραμμιζόταν για προσγείωση στον 21L της Αθήνας.

Και μόλις προσγειωθήκαμε στον Ελ. Βενιζελος! Το a321 άρχισε να τροχοδρομεί προς την πύλη του και σε κάτι παραπάνω από 1 ώρα θα ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής του στη Ζυρίχη.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση του άρθρου και ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύντομα σε μία από τις επόμενες πτήσεις μας.

Κείμενο – φωτογραφίες: Αναστάσης Καρδαμάκης

«Διεθνής Αερολιμήν Ελληνικού». Μία τοποθεσία – σύμβολο για τα νότια προάστια της Αθήνας και για ολόκληρη την Ελλάδα. Άπειρες ασπρόμαυρες ταινίες του πάλαι κραταιού ελληνικού κινηματογράφου ξεκινούσαν και τελείωναν εκεί, γενιές παιδιών μεγάλωσαν βλέποντας τα θρυλικά Jumbo της Ολυμπιακής να προσγειώνονται και χιλιάδες Έλληνες έχουν απογειωθεί από εκεί.

Σήμερα το Ελληνικό δεν είναι παρά ένα χορταριασμένο φάντασμα του παρελθόντος του. Εγκαταλελειμένο στην τύχη του, επανέρχεται στον δημόσιο διάλογο μονάχα στο debate για την σχεδιαζόμενη σε αυτό επένδυση. Οι περισσότεροι όμως λησμονούν πως το αεροδρόμιο αυτό ήταν η πύλη της Ελλάδας στον κόσμο, από την Νέα Υόρκη ως τη Σιγκαπούρη.

Το κλειδί για αυτή την πύλη αυτή είναι ακόμα εμφανές στο βορειοανατολικό τομέα του Ελληνικού. Ανήκει δε στην εταιρεία που συνδέθηκε όσο καμία άλλη με το αεροδρόμιο, στις Ολυμπιακές Αερογραμμές (ΟΑ). Ο νοσταλγός της αεροπορικής ιστορίας μπορεί να δει 3 αεροσκάφη, όλα τους Boeing, της ΟΑ, καθώς και 1 αεροσκάφος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αερπορίας για να τους κρατάει παρέα. Όλα τα αεροπλάνα αποτελούν εκθέματα του ελληνικού μουσείου πολιτικής αεροπορίας.

Εγώ ήμουν αγέννητος ή πολύ μικρός όταν το Ελληνικό ήταν στις δόξες του και δη όταν η Ολυμπιακή μεγαλουργούσε στους αιθέρες. Όμως, η νοσταλγία, η περιέργεια και η αγάπη μου για vintage αεροπλάνα, με οδήγησαν ένα Σάββατο πρωί, στις 11 Νοέμβριου 2017 στο νεκροταφείο της Ολυμπιακής στο Ελληνικό. Από διάφορα ανοίγματα της περίφραξης του αεροδρομίου, τράβηξα φωτογραφίες, τις οποίες και θα δείτε σε αυτό το άρθρο.

Η κάμερα που χρησιμοποίησα είναι η Olympus EPM 2, με τον φακό M Zuiko ED, 40-150 mm και f 4-5.6. Οι φωτογραφίες υπέστησαν ελαφρά επεξεργασία στο πρόγραμμα Adobe Lightroom.

Το Boeing 747-200

Το κλασικό μεγαθήριο, το επονομαζόμενο και Jumbo. Είναι αδιαμφισβήτητα το πιό επιβλητικό από τα εναπομείναντα αεροσκάφη της Ολυμπιακής στο Ελληνικό και φέρει την ονομασία “Olympic Eagle” με νηολόγιο SX-OAB. Η Ολυμπακή χρησιμποιούσε το 747 για μακρινές πτήσεις, όπως Νέα Υόρκη, Ναϊρόμπι, Σιγκαπούρη κ.α., ενώ όσοι είχαν την τύχη να πετάξουν με αυτό αναπολούν την άνεση του ταξιδιού. Το Boeing 747 έχει 4 κινητήρες και η ανεπίσημη ονομασία του ανάμεσα στους λάτρεις της πολιτικής αεροπορίας είναι “The Queen of the Skies”.

To Boeing 737-200

Το μικρότερο αδερφάκι της οικογένειας των Boeing στο Ελληνικό. Πρόκειται για τον Απόλλωνα με νηολόγιο SX-BCA. Τα flaps του στα φτερά μπορεί να έχουν καταρρεύσει, αλλά ο Απόλλωνας συνεχίζει να κοιτά περήφανα την αθηναϊκή Ριβιέρα μπροστά του.

Το Boeing 727

Το τελευταίο μέλος της οικογένειας Boeing του Ελληνικού. Το μακρόστενο 727 έχει το νηολόγιο SX-CBA και ακούει στο όνομα “Mount Olympus”.

Last but not least, το BAC One Eleven της ΥΠΑ

Το τελευταίο μουσειακό έκθεμα δεν είναι Boeing. Πρόκειται για ένα μικρό αεροσκάφος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας κατασκευασμένο από την British Aircraft Corporation.

Και 2 φωτογραφίες bonus: η κεντρική είσοδος του αεροδρομίου και πύργος ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας

Φωτογραφίες – κείμενο: Αναστάσης Καρδαμάκης Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση των φωτογραφιών ή η αναδημοσίευσή τους χωρίς την ρητή συγκατάθεση του αρθρογράφου

Ήταν παρόντες σε κάθε μεγάλη πολεμική αναμέτρηση της Ελλάδας κατά τον περασμένο αιώνα από την Μικρά Ασία μέχρι το Μπιζάνι και τη Βόρεια Ήπειρο το 1940 – 1941. Οι Εύζωνες είχαν τη φήμη των σκληροτράχειλων και γενναίων μαχητών, συνιστούσαν την creme de la creme του ελληνικού στρατού. Σήμερα, είναι επιφορτισμένοι με μία άλλου είδους αποστολή. Ως άνδρες της προεδρικής φρουράς (παλιότερα ανακτορικής), έχουν κυρίως αναλάβει (αλλά όχι μόνο, έχουν και άλλα καθήκοντα) τη φύλαξη του μνημείου του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων και ακριβως απέναντι από την πολύβουη πλατεία Συντάγματος.

Οι Εύζωνες φρουροί αποτελούν πλέον μία must τουριστική attraction της Αθήνας. Κάθε φορά που οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν και ακριβώς, δεκάδες τουρίστες αλλά και περαστικοί Αθηναίοι μαζεύονται πίσω από την άσπρη γραμμή μπροστά από τα φύκαλιά τους, προκειμένου να παρακολουθήσουν την περίφημη αλλαγή φρουράς. Συνάμα, να την αποθανατίσουν με οποιαδήποτε κάμερα, είτε κινητού είτε μίας Nikon DSLR. Το Σάββατο 11 / 11 / 2017 βρέθηκα και εγώ εκεί. Περνάω συχνά μπροστά από το μνημείο, αλλά πάντα βιαστικά και χωρίς να κοντοστέκομαι. Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν αποφάσισα να το επισκεπτώ εκ τούτου. Μπορώ μάλιστα να πω ότι διακατέχεσαι από ένα περίεργο συναίσθημα μυστηρίου και υπερηφάνειας βλέποντας τους στιβαρούς ελιγμούς των Ευζώνων με φόντο όλες τις διάσημες μάχες που πολέμησαν Έλληνες και τις επιγραφές του επιταφίου λόγου του Περικλή. Σου δημιουργείται όντως η αίσθηση ότι όλη η ελληνική ιστορία περνά ως μία ολότητα μπροστά από τα μάτια σου, ότι οι τσολιάδες αυτοί είναι πραγματικά φρουροί ανδρών επιφανών.

Αλλά ας επιστρέψω στο σκοπό αυτής της δημοσίευσης που είναι οι φωτογραφίες, παρά μία ανάλυση των συναισθημάτων μου ως ιστοριοδίφη. Όλες οι φωτογραφίες που θα δείτε έχουν τραβηχτεί από εμένα. Η κάμερα που χρησιμοποίησα είναι μία DSLR Olympus EPM 2, με φακό M Zuiko 40 – 150 mm. Οι φωτογραφίες έχουν υποστεί επεξεργασία στο πρόγραμμα Adobe Lightroom. Η αλλαγή φρουράς λοιπόν μέσα από τον φακό μου!

Κλείνοντας, 2 ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις: πρώτον, η σκούρα μπλε στολή των αντικαταστών Ευζώνων διαφέρει από τη φουστανέλα και λέγεται ντουλαμάς. Ντουλαμά φορούσαν οι Μακεδονομάχοι. Δεύτερον, το όπλο που φέρουν οι Εύζωνες είναι το αμερικανικό τυφέκιο M1 Garand. Ήταν δημοφιλές τυφέκιο κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.

« Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκεία σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ’ ἑκάστω τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται. »

Φωτογραφίες – κείμενο: Αναστάσης Καρδαμάκης

Απαγορεύεται οποιαδήποτε αναδημοσίευση του παρόντος κειμένου και των φωτογραφιών αυτού χωρίς την ρητή άδειά μου